اشعار

ای هـمه عـالـم فـدای نـام تو اُمُّ البـنـین            جـمـله صیـادان اسـیـر دام تو اُمُّ البنین

هر چه دریا بود شد شرمنده از احسان تو            قطره آبی خوش ندیده کام تو اُمُّ البنین

خوب بود این دم آخـر پـسرانت بودند!            شرزه شیـران جـگـردار جوانت بودند

این زمین گیر شدن، علت خونین بالی‌ست            سر بالـین تو جـایِ پـسرانت خـالی‌ست

ببین باید چه دریایی از ایمان و یقین باشی            که همراه امیری، چون امیرالمومنین باشی

ببین باید چقدر احساس باشد در دل شیرت            که در بین زنان، تنها تو عباس آفرین باشی

با اینکه بعد از مصطفی بابای دنیاست            با اینکه شـاهـدهـاش می‌دانـند مولاست

از صبح پای نخل و شب با چاه تنهاست            بیتاب عاشوراست یعنی فکـر فرداست

بــنــویــسـیـد بـه دیــوان ابـاعـبـدالـلـه            بـنـویــســیـد بـه ایـــوان ابـاعــبـدالـلـه
سـردر روضـۀ رضـوان ابـاعـبـدالـلـه            کـه بـود سـروری از آنِ ابـاعـبـدالـلـه

مـویـم که سـفـیـد فـدای سـرت حـسین            عـباس من فـدای عـلـی اکبرت حسین
گـفـتم به آب لب نـزنـد تا تو تـشـنـه‌ای            در آب بود فـکـر تو آب آورت حسین

بس که عشق آکنده در جانِ تو یا امّ‌البنین            عقل یکسر گشته حـیرانِ تو یا امّ‌البنین

دامنت گر مهدِ عشقِ حضرتِ مَه می‌شود            چونکه دریائیست دامانِ تو یا امّ‌البـنـین

آفتاب عـشق و ایـمان حـضرت امّ‌البنین            جـلوه گـاه حیِّ سبـحان حضرت امّ‌البنین

مادر پـروردگـار جـود و ایـمـان و ادب            پادشاه مُـلک احـسان حـضرت امّ‌البنـین

مـادرِ عباسم و عـشقم حسینِ فاطمه‌است            خوش به حالم نامِ من امّ‌البنینِ خادمه‌است

قطره‌ای بودم ولیکن وصلِ دریا گشته‌ام            زوجۀ شاه و کـنـیزِ بیتِ زهـرا گـشـته‌ام

پرواز کرد، علقمه را؛ با پری که نیست            یک مشک اشک داد، به آب‌آوری که نیست

با بـیـرقِ سـیـاهِ شـب اُم‌ُّالْـقَـمر گـریـست            آخر در آسـمان؛ قـمـرِ دیگری که نیست

خـانــمـی کـه ادبِ نـفــس ز  داور دارد            بی‌سبب نیست دمِ زمـزم و کـوثـر دارد

او که اصل و نسَبش پاک چو دریا باشد            گوهـری هـست که با اصل برابـر دارد

گداى خوشه چینم تا قیامت خرمن او را           كه حسرت می‌كشد فردوس عطر گلشن او را

چنان مشكل گشا، باب الحوائج، كاشف الكرب است           گـرفـتـنـد اولـیـا الله عــالــم دامـن او را

باز کـن چـشـمان از انـدوه مالامـال را            چار داغ تازه داری، چارفصل سال را

پا به پای چار فصل داغ هایت مثل ابر            بارها خون گریه کردم، منتهی الآمال را

آتـشی در دلـم از داغ تـو افـروخـته‌ام            آه چـون دود رود از جگـر سوخـته‌ام

ریسـمانی شده این اشک مـدامـم گویا            مـژه‌ام را به سـر دامن خود دوخـته‌ام

الـسلام ای مــادر ایــثـار یا اُمُّ البـنـیـن            دلخـوشـی حـیـدر کـرار یـا اُمُّ البـنـیـن

وقت توصیف تو ای بانو زبان‌ها لال شد            مدح تـو بالاتـر از گـفـتار یا اُمُّ البـنیـن

دل تو جـز به غـم و درد آشیـانه نبود            انیس و یار تو جز اشکِ دانه دانه نبود
زبـعـد واقـعــۀ کـربـلا تـو را راحـت            ز گـریه سـحـر و نـالـۀ شـبـانه نـبـود

پـاس ادبـم بود که حـق معـتـبرم کرد            خاک در زهـرا شدم و تاج سرم کرد
من لایق این رتبه نبودم ولی از لطف            بر هـمسری شیـر خـدا مفـتخـرم کرد

مـادرترین نـا مـادری اُمُّ البـنـین است            از بعد زهرا حیدرش را بهترین است
اولاد زهرا را چو جانش دوست دارد            بر این امانـتهـا نگهـداری امیـن است

داغ تـو تا ابـد بـه دلـم داغ مـادر است            ای بانویی که شأن تو از شأن حیدر است

یک عـمر غصه دار غـم فـاطمه شدی            حالا غمت شبیه همان داغ کوثر است

فـدای حُسن دل‌انگـیز باغـبان شده بود            بهار، با همه سرسبزی‌اش خزان شده بود

چهار دسته گُـلش را به پنج تن بخشید            مقیمِ خاکِ درش، هفت آسمان شده بود